Rozdział 7.

Hej!

Po długiej przerwie (w końcu) dodaję rozdział. Do kategorii "super" niestety on nie należy. Nienawidzę tej części. Widać zresztą, że strasznie długo się z tym męczyłam. Wybaczcie mi, za taki (przepraszam za wyrażenie) gówniany rozdział.

Mogą być błędy, zawsze jakieś się znajdą, przepraszam za nie. Poprawię je później. 

Końcówka to totalna porażka, mam ochotę gdzieś się schować i już nie wyjść z ukrycia. Boję się Waszych opinii, serio. Schrzaniłam to.

Mimo tego, zapraszam do przeczytania. Może komuś się spodoba... W co wątpię, ekhem :)

xx

PS. Nadrabiam Wasze zaległe rozdziały, nie zapomniałam o nich, spokojnie ;*

Kilka sekund później, drzwi ponownie rozsunęły się, a krótki charakterystyczny dźwięk poinformował nas, że dojechaliśmy do miejsca przeznaczenia. Jeśli jeszcze niedawno nie odczuwałam żadnego podenerwowania na myśl o spotkaniu z Mścicielami - albo jak już to w bardzo małym stopniu - to w tym momencie wręcz byłam jednym wielkim kłębkiem nerwów. Najbardziej obawiałam się reakcji Tony’ego. Bardzo starał się być „dobrym” oraz przykładnym ojcem - choć nie wychodziło mu to za często – więc praktycznie już widziałam jak na to wszystko zareaguje. Rozpocznie się od gadania, jaka to jestem nierozważna w swoim wieku, a zakończy się uziemieniem w domu, czyli kara wprost dla małego dziecka.

- Wszystko w porządku? – dłoń Steve'a spoczęła na moim ramieniu, a na jego twarzy malowała się troska, gdy obdarzył mnie spojrzeniem. Potrząsnęłam delikatnie głową i zaraz potem poprawiłam kosmyki włosów, które przez ten ruch opadły mi na twarz.

- Jasne. Prowadź dalej – machnęłam ręką na jasno oświetlony korytarz, który rozprzestrzeniał się przed nami. Rogers skinął delikatnie głową, ruszając przed siebie. Tym razem dotrzymywał mi kroku i mogłam przysiąc, że jego uważny wzrok cały czas spoczywał na mojej sylwetce.

Udawałam, że wcale tego nie zauważam. Wzrokiem błądziłam po bardzo „interesujących” szarych ścianach, na których znajdowały się tylko małe żarówki, oświetlające nam drogę.

- Mam nadzieję, że nie masz mi tego wszystkiego za złe – odezwał się po chwili, zaskakując mnie tym. Blondyn wyprzedził mnie jednym krokiem, zatrzymując się tuż przede mną, blokując mi w ten sposób drogę. Nie miałam innego wyjścia, więc przystanęłam. Powoli zwróciłam oczy na jego twarz.

- Może trochę. Nie chciałam załatwiać tego w taki sposób.

- A w jaki? Samodzielnie chciałaś zmierzyć się z tym kimś? – uniósł brwi do góry. – Irmo, zależy mi… nam na twoim bezpieczeństwie. Nie możemy pozwolić na to, aby coś ci się stało.

Nie umknęło mi jego zmieszanie, gdy szybko poprawił swoją wypowiedź. Wyraz jego twarzy był bezcenny. Wyglądał naprawdę uroczo, gdy tak denerwował się z powodu słów, które widocznie chciał zachować tylko dla siebie, a jednak i tak je wypowiedział na głos.

Patrzyłam na niego nie mogąc powstrzymać warg, które jak na złość rozciągnęły mi się w uśmiechu. Starałam się zagryźć wewnętrzną stronę policzka, aby ostatecznie nie wyszczerzyć się jak idiotka. Ale to było takie trudne! W duchu cieszyłam się jak małe dziecko. Mężczyzna, do którego wzdychałam praktycznie od pierwszego dnia naszej znajomości, wyznał, że się o mnie martwi. Któż by się nie ucieszył z takiej wiadomości?

- Emm - wydusiłam w końcu z siebie, skubiąc dolna wargę zębami. - To miłe z waszej strony, na prawdę. Doceniam to, ale...

- Rogers? - usłyszałam nieznajomy kobiecy głos, który mi przerwał. Z ciekawości wychyliłam się zza sylwetki blondyna, aby dostrzec wysoką, ciemnowłosa kobietę, ubraną w granatowy kostium z naszytym na piersi logiem T.A.R.C.Z.Y.

- Agentka Hill - Steve odwrócił się do kobiety i skinął głową na przywitanie.

- Co tutaj robisz, Kapitanie? - uniosła brwi, lustrując go, a zaraz potem jej tęczówki spoczęły na mnie. Zmarszczyła czoło wskazując ruchem brody na moją postać. - Kto to? Nieupoważnionym zabrania się tutaj przebywać – jej głos brzmiał surowo. 

- W porządku, agentko Hill – rozległ się jeszcze jeden, tym razem bardziej znajomy mi głos. A należał on do samego dyrektora Fury. Tyle razy nasłuchałam się, gdy ojciec rozmawiał z nim na trybie głośno mówiącym, że nie mogłabym go pomylić z nikim innym. Z opowiadań wielu, znałam tego człowieka jak nic. Jednak dopiero dzisiaj widziałam go osobiście po raz pierwszy.

Jego sylwetka wyłoniła się za jednych ze szklanych drzwi – które na marginesie dopiero teraz dostrzegłam – zatrzymując się w holu i obserwując nas bez żadnego wyrazu. Wydawał się jakby na twarz założoną miał maskę, która uniemożliwiała poznanie jego prawdziwego „ja”.

Pomimo dzielącej nas sporej odległości poczułam jak mierzy mnie uważnie swoim jednym okiem, po czym w zamyśleniu pokiwał głową.

- Jesteś bardzo podobna do Tony'ego.

Zrobiłam niezbyt zadowoloną minę, słysząc ten komentarz. Powstrzymałam się również od głośnego prychnięcia, jak to zwykle miałam w zwyczaju, gdy coś po prostu mi nie spasowało. Fury był typem człowieka, przy którym wiedziałam, że nie mogę zachowywać się jak naburmuszona nastolatka. Nawet ja miałam przed nim pewien respekt. Owszem, nie przepadałam, gdy ktoś porównywał mnie osoby, którą ledwo co znałam, ale tutaj coś wewnątrz podpowiadało mi abym nie przesadzała. Milczałam, starając tłumić wszystko w środku.

Nienawidziłam, gdy ludzie porównywali mnie do Tony’ego. Ten człowiek nie miał ze mną kompletnie nic wspólnego. To, że pojawił się nagle w moim życiu uznawał się od tamtego momentu za mojego ojca, dla mnie nie miało żadnego znaczenia. Dla mnie był obcą osobą, którą tolerowałam, ponieważ nie miałam innego wyjścia.

Uniosłam w ostateczności kąciki ust ku górze, aby dyrektor nie pomyślał sobie, że tak zwyczajnie go zignorowałam oraz skinęłam głową. Niech myśli, że to co pewnie uznał za komplement, zyskało moją aprobatę i wielce się z tego cieszę.

- Ale do rzeczy. Skoro już jesteście na miejscu, zapraszam do środka - mruknął czarnoskóry. Nie czekając na jakikolwiek odzew któregoś z nas, wskazał dłonią na drzwi po swojej prawej stronie.

Agentka Hill oraz Steve od razu wykonali jego „rozkaz” i zanim zdarzyłam zamrugać, znikneli w środku pomieszczenia. Korytarz bez tych dwojga nagle stał się taki pusty, cichy i stanowczo zbyt mały. Przez moment byłam skazana na Fury’ego, który wciąż mierzył mnie swoim palącym spojrzeniem. Jezu. Serio bałam się nawet na sekundę zawiesić na nim wzrok. Jak ci ludzie z nim wytrzymywali? A co najlepsze, jak mogli z nim normalnie rozmawiać?

- Na co czekasz, Stark? – tym razem nie potrafiłam się powstrzymać i zmarszczyłam z niesmakiem nos. Przełknęłam ślinę i nie odzywając się, ani nawet nie zerkając na mężczyznę, przeszłam obok niego.

Znalazłam się w jasno oświetlonym pomieszczeniu o grafitowych ścianach. Zaraz na samym środku, praktycznie całe miejsce zajmował wielki, podłużny stół, przy którym zasiadali już wszyscy. Oczywiście, gdy tylko przekroczyłam prób, kilka par oczu, zwróciło się w moją stronę. Niektórzy byli zaskoczeni moja obecnością, część nawet zaciekawiona, a jeszcze inni totalnie wybici z tropu. Tak, tutaj miałam na myśli Tony’ego.

Ignorując rodziciela, zerknęłam w stronę wielkiego ekranu, wiszącego naprzeciw wejścia. Na czarnym tle przez chwilę migotał znaczek siedziby, ale sekundę później zniknął, aby na jego miejscu zaczęły pojawiać się różne zdjęcia oraz jakieś dokumenty. Zrobiłam krok do przodu, wpatrując się w fotografie z delikatnie zmrużonymi powiekami. Na prawie wszystkich skanach znajdowała się jedna i ta sama postać. Poznałam go niemal natychmiast.

- Czy to ten sam mężczyzna, którego widziałaś?

Byłam tak zapatrzona w postać, z którą miałam styczność kilka dni temu, że nie zwróciłam nawet uwagi na to, iż drzwi za mną zatrzasnęły się, a Nick Fury stał dokładnie obok mnie. Ledwie dostrzegalnie, kiwnęłam głową, wciąż wpatrzona w przesuwające się fotografie.

- Kim on jest? – spytałam, robiąc krok do przodu. Nie wiedząc czemu zerknęłam na Steve’a. Blondyn poruszył się niespokojnie na krześle i zaciskając szczękę, również wpatrywał się w ekran. I to właśnie on odpowiedział na moje pytanie.

- Nazywamy go Zimowym Żołnierzem. Mieliśmy już nim starcie kilka miesięcy temu, lecz uciekł. Widocznie teraz powrócił i…

- I ma na celowniku moją córkę?! – Tony zerwał się ze swojego miejsca, podchodząc do nas. Spojrzałam na niego krzywo. Serio nazwał mnie głośno „córką”? Coś podobnego. – Co to wszystko ma tak właściwie znaczyć? Ktoś mi to z łaski swojej w końcu wytłumaczy?!

- Naprawdę koniecznością jest to, abyś podnosił głos, Stark? – Natasha siedząca z samego tyłu, wychyliła się zza sylwetki Clinta, opierając łokcie na blacie stołu. - Doskonale cię słyszymy bez tego.

Mężczyzna posłał jej piorunujące spojrzenie, które przyjęła zwykłym wzruszeniem ramion oraz obojętną miną. Uwielbiałam ją. Była twardą kobietą, niebojącą się niczego, a ataki Starka nie robiły na niej najmniejszego znaczenia. Schyliłam lekko głowę, zakrywając uśmieszek formujący się na wargach, gdy rudowłosa agentka puściła do mnie oko. Słuchanie tego jak mu dogaduje było moim ulubionym zajęciem.

- Czekam na odpowiedź! – tak zwany Iron Man ryknął ponownie, a ja aż odsunęłam się od niego, przyciskając rękę do ucha i masując lekko narząd słuchu. Czy on oszalał? Skąd nagle zaczął się tak przejmować tym czy coś mi grozi czy też nie.

Fury zignorował narastającą z minuty na minutę złość jednego z Mścicieli i spokojnym krokiem obszedł stół, zatrzymując się dopiero przy swoim miejscu. Nachylił się nad blatem, opierając na nim jedną dłoń.

- Sądzimy, że śledził Irmę, lecz nie jesteśmy w stu procentach pewni czy jest jego celem.

- Więc na co do cholery czekacie? Oklaski? Trudno mi uwierzyć w to, że tak mało wiecie. To nie jest do was podobne – prychnął już wyraźnie poirytowany zaistniałą sytuacją. – A tak w ogóle, skąd się tutaj wzięłaś?

Tym razem pytanie skierował w moja stronę. Jakżeby inaczej. W końcu musiał o to spytać.

- Steve przywiózł mnie tutaj z treningu – odburknęłam w odpowiedzi, patrząc na swoje dłonie.

- Czy ty słyszysz, co się do ciebie mówi?!

Podniosłam głowę, napotykając tuż przed sobą czerwoną od złości twarz Tony’ego.

- Och, wybacz. Mogłabym usłyszeć ponownie twoje pytanie, tato? – ostatnie słowo specjalnie zaakcentowałam, nie siląc się nawet na przyjemny ton. Miałam gdzieś, że w pokoju zapanowała kompletna cisza i wszyscy mają idealną okazję przysłuchiwać się naszej uroczej wymianie zdań.

Ojciec zacisnął szczęknę, mierząc do mnie ostrzegawczo palcem. Przymierzał się już do tego, aby coś powiedzieć, ale w porę uniemożliwił mu to Clint.

- Stark, jeśli wybaczysz – Hawkeye podniósł się z miejsca. – To nie jest odpowiedni czas i miejsce na rodzinne kłótnie.

W pomieszczeniu znów nastał spokój. Kto by pomyślał, że Barton jakoś opanuje rozszalałego milionera. Uśmiechnęłam się do niego z wdzięcznością, a ten skinął lekko głową.

- Więc – zaczął powoli. – Co trenujesz?

Uniosłam brwi, patrząc wpierw na niego, a później na dyrektora. Po chwili zaśmiałam się pod nosem.

– Nie żartujcie sobie, że tego nie wiecie. Jesteście z Tarczy, nic się przed wami nie ukryje, co to za głupie pytanie?

- I tutaj nas masz. Faktycznie wiemy wszystko, ale woleliśmy, abyś sama podzieliła się swoim talentem.

- Jakim talentem. – prychnęłam. - Może kiedyś i wygrywałam w różnych zawodach, ale teraz, to kompletnie, co innego. Kapitan może przyznać, że nie nadaję się już do niczego… - zakończyłam zdanie z coraz to bardziej pochmurną miną. Wciąż pamiętałam o tym jak kilka godzin temu, żałośnie próbowałam trafić do celu.

- A jak myślisz, po co kazaliśmy cię tutaj sprowadzić? – Fury odsunął się od stołu. Zaczął przechadzać się tam i z powrotem. – Od dzisiaj czy ci się to podoba czy nie, będziesz pod naszym – a konkretniej – pod nadzorem agenta Bartona.

Wskazany, podszedł do mnie całkowicie ignorując Tony’ego, który już rozpoczął wygłaszać swoje sprzeciwy ku temu, że Tarcza chce mnie zrobić swoim nowym żołnierzykiem, a on nie godzi się na takie coś. Według niego nic nie miałam do gadania.

Jednak, co ja o tym wszystkim tak naprawdę myślałam? Było oczywiste, że ojciec nie jest za tym i chciałby trzymać mnie od nich z daleka, a ja przecież uwielbiałam robić wszystko na przekór. Droczenie się z nim, było moim ulubionym zajęciem.

Uśmiechnęłam się pod nosem do swoich myśli. Byłam bowiem bardzo ciekawa, co słynna organizacja planuje względem mnie i bez zastanowienia miałam przystać na ich propozycję.