Rozdział 5.

Hey! 

Oto kolejny rozdział. Nie powiem, w miarę dobrze się mi go pisało i jestem z niego zadowolona (nawet). Znów jest trochę opisów, ale nie mogłam z nich zrezygnować. Znacznie lepiej mi się je pisze, niż dialogi, co zresztą sami zobaczycie. Te są moja zmorą.

Znów mało co się dzieje, ale spokojnie, akcja się rozkręci. Potrzebuję tylko czasu. Nie chcę tak szybko zakończyć tego opowiadania.

Znów przepraszam za błędy. Nauczyłam się pisać o późnych porach, bo tylko wtedy moja wena się pojawia i czytając po raz enty rozdział, nie zawsze wszystko wyłapię.

Nie przedłużam, tylko zapraszam do lektury.

Pozdrawiam xx

EDIT.
Zapraszam Was na moje nowe opowiadanie. No może nie tak nowe, bo publikowałam je już dwa lata temu, ale postanowiłam zrobić kilka poprawek... I teraz zaczynam na nowo.
 Jeśli ktoś jest chętny na zupełnie inną historię, tutaj macie link: Ice and Blood :)

Weekend, choć nie należał do udanych i godnych zapamiętania, upłynął zadziwiająco szybko. Chociaż i tak nie odbyło się bez scen robionych przez Starka. Można było się tego spodziewać, że po takim upokorzeniu, kiedyś w końcu da upust swojej złości.

Tony przez te dni wciąż posiadał fatalny humor i niestety udzielił się on też Pepper. Ta, na co dzień opanowana, tryskająca spokojem i pozytywną energią kobietą, nagle zaczęła zachowywać się jak nastroszona kotka. Tamtego pamiętnego wieczoru usłyszałam jak się kłócą. Byłam świadkiem pierwszej takiej poważnej kłótni tych dwojga. Stark wziął sobie głęboko do serca słowa swojej dziewczyny. W pewnym momencie myślałam, że to już koniec idealnego związku, ponieważ Potts opuściła budynek z wielkim hukiem, ale na szczęście następnego dnia pojawiła się z powrotem. Byłam tak bardzo wdzięczna za jej powrót. Nie chciałam pozostać z ojcem sam na sam. Nie, kiedy zachowywał się tak buntowniczo.

Owszem, gdy tylko spotkałam Pepper, na jej twarzy zawsze gościł wymuszony uśmiech i mina mówiąca „wszystko w porządku, to u nas normalne”. Jakoś to do mnie nie przemawiało, ale nie mogłam nic poradzić. Obydwoje byli dorośli i wiedzieli jak kierować swoim życiem. Jednak kobieta starała się poprawić sytuacje pomiędzy nimi.

Chcąc uniknąć gniewu ojca, rzadko wychodziłam z pokoju. Jedynie tylko wtedy, gdy zachciało mi się coś zjeść lub skorzystać z łazienki. Poza tym musiałam przygotować notatki na kolejny tydzień, a wszystkie najpotrzebniejsze rzeczy miałam tylko u siebie.

Zajęcia na uczelni miałam cztery dni w tygodniu, o różnych godzinach. Na początku było mi się trudno przyzwyczaić do planu zajęć, ale z czasem coraz mniej mi przeszkadzał.

Rozmyślałam długo jaki kierunek powinnam obrać. Mama z pewnością pomogłaby mi z wyborem, ale skoro zostałam wtedy bez niej, musiałam pomyśleć sama, czym chciałabym się zajmować w przyszłości.  Strzelanie z łuku było u mnie na pierwszym miejscu, ale traktowałam to bardziej jako hobby, które kochałam i poświęcałam mu (przynajmniej kiedyś) każdą wolną chwilę, a nie pomysł na przyszłościowy zarobek. Szukałam wiec dalej, aż w końcu znalazłam coś wprost idealnego. Dziennikarstwo muzyczne. Pomyślałam wtedy, że niby dlaczego nie mogę połączyć pracy z czymś przyjemnym. Dzięki temu byłam pewna, że prędzej czy później mój zawód się mi nie znudzi.

Od spędzenia ostatniego dnia weekendu zawalonego tylko i wyłącznie notatkami na zajęcia, uratowała mnie Cheryl. Już od dawna odsunęłam od siebie nudne książki i zastanawiałam się jak spędzić resztę dnia. Jej wyczucie czasu w tym momencie było dla mnie zbawieniem.

Chociaż i tak byłam lekko zaskoczona, ponieważ od naszego wypadu na zakupy nie odzywała się, a to nie było w jej zwyczaju. Widocznie czekała na odpowiedni moment. Spojrzałam na telefon w tym samym momencie, gdy na wyświetlaczu pojawił się numer rudowłosej.

-Co powiesz na babski wieczór? Wiem, że jutro zajęcia zaczynamy wcześnie, ale możesz przenocować u mnie. To nie żaden problem. Oczywiście nie chcę słyszeć słowa sprzeciwu.- wypaliła szybko, nawet nie trudząc się z przywitaniem. Była okropna gadułą. Nawet przez telefon nie potrafiła dopuścić nikogo do słowa.

-Wyobraź sobie, że nie mam zamiaru zrezygnować z takiej propozycji.- odparłam, gdy w końcu dała mi dojść do słowa.

-Taaak!- wrzasnęła uradowana, a ja odsunęłam aparat od ucha i skrzywiłam się lekko.

-Ten dziki okrzyk mogłaś sobie darować. Chcesz, żebym jeszcze bardziej ogłuchła?- odparłam z udawanym niesmakiem, a w odpowiedzi usłyszałam głośny śmiech.

-Wybacz.- odparła ze skruchą w głosie.

-Więc, o której mam przyjechać?

-Możesz już teraz. Chyba, że Tony…

-Nie, jasne. Pasuje mi.- przerwałam jej szybko. Dziewczyna mruknęła coś niewyraźnie pod nosem.

-No to czekam. Do zobaczenia, Irm.

-Pa.- rozłączyłam się i momentalnie zaczęłam pakować do torebki najpotrzebniejsze rzeczy. Gdy po raz setny upewniłam się czy mam zarówno rzeczy na przebranie jak i notatki na jutro, opuściłam pokój.

Na parterze pakował spokój, ale przez okno w holu widziałam samochód ojca, zaparkowany zaraz obok mojego. Jeśli nie spotkałam go w tej części domu, to zapewne znów zaszył się piętro niżej.

Uznałam, że zostawię informacje Tony’emu gdzie się wybieram, gdyby w razie zaczął się niepokoić i przetrząsać cały dom. Wyrwałam kartkę z zeszytu i zapisaną przypięłam do lodówki. Gdy tylko wejdzie do pomieszczenia od razu powinien ją dostrzec. Przynajmniej taką miałam nadzieję.

Czułam się tak jakbym cofnęła się kilka lat wstecz. Było dokładnie tak samo, jak kiedyś, pomijając tylko fakt, że tego wieczoru towarzyszyła nam butelka wina. Wcześniej raczej unikałyśmy alkoholu, teraz, któż mógł nam tego zabronić?

Rozłożyłyśmy się na kanapie przed telewizorem i rozpoczęłyśmy nasz wieczorek.

-To, co najpierw?- spytała Cheryl, odkorkowując wino i nalewając czerwona substancję do lampek.

-Hmm, może Władca Pierścieni?- odparłam, wysilając się na obojętny ton. Reakcja C. była natychmiastowa. Zagryzłam dolną wargę starając się nie wybuchnąć śmiechem, gdy usłyszałam zawodzący jęk przyjaciółki. Postawiła butelkę na stolik i obdarowała mnie spojrzeniem mówiącym „chyba sobie żartujesz”.

-Tak też myślałam… Nie powinnam była pozwolić na to, abyś ty wybierała.- burknęła pod nosem, podając mi wino. Również wywnioskowałam z tego zdania, że postawiłam na swoim i obejrzymy ten film. Wolną rękę, w której nie trzymałam lampki z winem, uniosłam do góry i wydałam z siebie radosny okrzyk.

-Yeah! Legolas!

-Och, daruj sobie.- wyrwała mi płytę z rąk i podeszła do odtwarzacza.- Tylko spróbuj się pisnąć choć jedno słowo, inaczej momentalnie przełączę na coś innego.- wymierzyła we mnie ostrzegawczo palec, a ja pokiwałam energicznie głową. W duchu jednak chyba obie byłyśmy świadome tego, że nie potrafiłam tego zrobić. To było silniejsze ode mnie. Więc gdy tylko na ekranie pojawił się elf, zaczęłam rozpływać się na jego widok, a przyjaciółka nie spełniła swej obietnicy tylko dołączyła do mnie. Widać procenty zdążyły już zadziałać i wcale jej to nie przeszkadzało.

Dobry humor niestety musiał zostać szybko zepsuty.

-A tak w ogóle…- zaczęła, znów rozlewając czerwony napój. Uniosłam brwi zaciekawiona, na chwilę odwracając wzrok od ekranu.- Jak tam kolacja? Jeszcze się nie pochwaliłaś jak poszło.

No tak. Nie mogła przecież o tym zapomnieć. Mogłam się spodziewać, że prędzej czy później ten temat zostanie poruszony.

-Nie było tak źle. Do pewnego momentu.- odparłam i wpatrując się ponownie w akcje która działa się na ekranie telewizora, streściłam jej całe zajście.

-Wow. Nie wierze, że to zrobił. Serio? Nie ściemniasz?

To normalne, że była zaskoczona takim zachowaniem Starka. Dziewczyna nie miała możliwości spędzenia z nim tyle czasu co ja i poznania go od tej strony. Kiwnęłam głową. Jej kolejne pytanie totalnie mnie zaskoczyło.

-A co w sprawie tego faceta z centrum handlowego?

Moja ręka z lampką zatrzymała się w połowie drogi do ust. Zaraz, że co?

-Irma! Tylko nie żartuj, że nic o nim nie wspomniałaś!- rudowłosa złapała za pilota i nacisnęła pauzę. No więc tak oto nasz uroczy seans dobiegł końca.

-Wyleciało mi to z głowy.- starałam się jakoś usprawiedliwić. Chociaż to było szczerą prawdą. Byłam zbyt zajęta albo rozmyślaniem o Rogersie, albo układaniem planu o tym jak przetrwać kolejny tydzień na uczelni.

-Po prostu w to nie wierzę! Jakiś nieznajomy kręci się wokół ciebie, a ty nawet nie piśniesz o tym słowa…

-Powiedziałam ci przecież, że zapomniałam.- warknęłam, przerywając jej wywód. Obie zmierzyłyśmy się spojrzeniem. Cheryl otworzyła usta, jakby miała zamiar coś jeszcze dodać, ale szybko je zacisnęła. Nie nacieszyłam się długo ciszą.

-Co jeśli coś by ci się stało? Zaatakował nas, albo… UGH! Pomyślałaś w ogóle o czymś takim?!

-Umiem się obronić.

-Och, tak?

Skrzyżowałam ramiona na piersi i odwróciłam się do niej. Teraz już totalnie strąciłam ochotę na ciąg dalszy filmu. Miałam wręcz ochotę zabrać swoje rzeczy i wrócić do domu. Nie tak to sobie wszystko wyobrażałam.

-Co to miało znaczyć?- zmierzyłam ją, robiąc się już lekko poirytowana tą całą rozmową.

Zanim odpowiedziała, wypiła łyk alkoholu.

-Miałam na myśli to, że ostatnio mało czasu poświęcałaś na ćwiczenie, a raczej w ogóle.- odparła zgryźliwie. Wywróciłam oczami.

-Więc do tego powrócę, jaki to problem. Poza tym liczę na to, że podstawowe rzeczy od tak nie wyleciały mi z głowy. Takiego czegoś raczej nie da się zapomnieć.

-Przekonajmy się o tym.

Czy ona właśnie rzuciła mi wyzwanie. Zaśmiałam się sztucznie, kiwając przy tym niedowierzająco głową.

-No co?

-Nic. Okej. Jeszcze zobaczysz, na co mnie stać.

Na twarzy rudowłosej pojawił się chytry uśmiech. Nie lubiłam tej miny, tak strasznie.

-Zatem nie będziesz miała nic, przeciwko iż jutro raczej nie udamy się na zajęcia?

Przez swoja odpowiedź, wpakowałam się w coś, z czego nie mogłam już tak szybko zrezygnować. Nie pozostało mi nic innego jak zgodzić się na taki obrót spraw. Nawet jeśli nie miałam ochoty, na udowadnianie jej czegokolwiek.

-Raczej nie mam innego wyjścia, prawda?

-Nope.

No właśnie, dodałam w myślach i jednym łykiem opróżniłam zawartość lampki.

Następnego poranka czekała mnie brutalna pobudka w wykonaniu mojej ukochanej przyjaciółki. Dziewczyna wtargnęła do gościnnej sypialni, którą u niej zajmowałam i wskoczyła na łóżko, ściągając ze mnie pierzynę.

-Wstawaj, śpiochu!- ryknęła, zeskakując na podłogę i z rozmachem odsłoniła okno. Nagły przypływ światła sprawił, że zacisnęłam mocniej powieki.

-Czego, do licha ciężkiego, chcesz? - spytałam, przewracając się na drugi bok. Miałam nadzieję, że zostawi mnie w spokoju, ale ona znów ponowiła próbę wydostania mnie z łóżka.

-Czyżbyś zapomniała? Jedziemy na strzelnicę, podziwiać twoje umiejętności.

-Moja pamięć aż tak to mnie jeszcze nie zawodzi. Jednak skoro nie idziemy na zajęcia, chyba mam prawo pospać trochę dłużej?- jęknęłam, szukając po omacku pierzyny.

-Jest już po 10. Dałam Ci już wystarczająco dużo czasu. Sama nie śpię już od dwóch godzin.

-Cóż za poświęcenie.- mruknęłam pod nosem i podniosłam się do pozycji siedzącej.- Daj mi pół godziny i możemy ruszać, okej?

-Okej.

Udało mi się wcześniej uporać z poranną toaletą i doprowadzeniem swojej osoby do w miarę porządnego wyglądu, dlatego już po dwudziestu minutach ruszyłyśmy w kierunku mojego domu. Gdy dotarłyśmy na miejsce, czekała tam na mnie pewna niespodzianka. Parkując samochodem na podjeździe zauważyłam, że ktoś stał przy drzwiach i od razu rozpoznałam tą osobę.

-Czy to…- zaczęła Cheryl.

-Steve. Tak, to on.- dokończyłam za nią. Czym prędzej wyszłam z pojazdu i ruszyłam w jego stronę, nawet nie zwracając uwagi na przyjaciółkę, która deptała mi po piętach.

Rogers słysząc trzask zamykanych drzwi, powoli odwrócił się w naszym kierunku. Na jego ustach pojawił się lekki uśmiech.

-Irma.

-Hej. Co ty tutaj robisz?- powiedziałam na jednym wdechu, próbując jakoś zatuszować drżenie głosu.

-Myślałem, że zastanę Tony’ego w domu, ale nikt nie otwiera.- zmarszczył czoło, zerkając w stronę drzwi.- Mam do niego pewne papiery i wiadomość od Fury’ego.

-Mogę mu je przekazać, gdy tylko wróci.- zaproponowałam.

Mężczyzna skiną głową i przepuścił mnie, abym mogła otworzyć drzwi.

-Czy wy czasem nie powinniście być na zajęciach?- zerknęłam na niego z ukosa, a ten uniósł z rozbawieniem brwi, widząc wyraz mojej twarzy.

Zacisnęłam dłoń na klamce i zaśmiałam się nerwowo. Zanim jednak zdążyłam coś powiedzieć, głos przejęła Cheryl.

-Uznałyśmy, że zrobimy sobie dzień wolnego. Irma postanowiła w końcu powrócić do trenowania, dlatego wybieramy się na strzelnicę.

Zacisnęłam szczękę, nie wierząc, że ona naprawdę to powiedziała.

-Może chciałbyś się z nami wybrać? Oczywiście jeśli tylko masz czas.

Odwróciłam się gwałtownie w stronę rudowłosej, wytrzeszczając na nią oczy. Czy ona już kompletnie oszalała? Kiedyś srogo zapłaci za te swoje niewyparzone usta! Ma to jak w banku. Później zwróciłam wzrok na Kapitana, licząc, że jakoś wymiga się z tego, ale on był widocznie zachwycony ta propozycją.

- Z wielka przyjemnością. Jeśli oczywiście nie będziecie miały nic przeciwko.- mówiąc to, zwrócił swoje błękitne tęczówki w moja stronę.

-Ależ skąd!- zawołała radośnie Cheryl.

Zagryzłam wargę i machnęłam obojętnie ręką.

-Jasne, nie ma problemu.

Zapowiadał się bardzo przyjemny trening.