Rozdział 4.

Przepraszam, że tyle musieliście czekać na rozdział. 

Nie jestem zadowolona z niego, szczególnie z drugiej części. I jest nudno, bardzo. Tracę jednak chęć na pisanie ciągu dalszego. Na początku był to wymysł mojej bujnej wyobraźni i starałam się pisać bez stresu, że tak to ujmę. Ale później zaczęło przybywać czytelników oraz opinii, które zaczęłam brać sobie do serca. Sama już nie wiem, czy ten pomysł który od początku tkwi w mojej głowie jest dobry i jak on się przyjmie...
Nie zdziwię się jeśli Wasze komentarze głównie będą negatywne, zasługuję na krytykę po napisaniu czegoś takiego.

Przepraszam za błędy, ale z racji, że dodaję późno miałam okazję przeczytać całość tylko raz.

To tyle z mojej strony. Zapraszam na rozdział.

+ Dziękuję Ress i Cath, wiecie za co.

Po kilku minutach usłyszałam podniesione głosy ojca i Pepper, gdy w domu rozległ się bardzo irytujący dźwięk dzwonka do drzwi. Zaciekawiona, kto pierwszy dotarł do rezydencji, wyszłam na korytarz i wsłuchałam się uważnie. Para nieco podniesionymi głosami zaczęła spierać się, kto powinien przywitać pierwszych gości. Padło na Tony’ego. Poznałam to po jego donośnym jęku pełnego rezygnacji. Moje usta uniosły się ku górze.

-1:0 dla Pepper.- mruknęłam i zachichotałam cicho. Jednak uśmiech niemal zaraz zniknął z mojej twarzy, słysząc jej głos dochodzący z dołu.

-Irma! Czy możesz do nas zejść?

Wyobraziłam sobie jak kobieta stoi u stóp schodów i opierając się o barierkę wychyla się tak, aby było ją lepiej słyszeć.

-Będę za chwilkę.- odkrzyknęłam. Zacisnęłam dłoń na framudze i wycofałam się do pokoju, zamykając za sobą drzwi. Poczułam ucisk w żołądku. Tak naprawdę nie wiedziałam, czego tak właściwie się boję. Przecież już tyle razy miałam do czynienia z ludźmi, którzy właśnie zaczęli schodzić się do naszego domu, a pomimo tego odczuwałam stres i przerażenie. Zupełnie jak wtedy, gdy w podstawówce musiałam wyrecytować wierszyk przed dużą publicznością.

-Idiotka.- walnęłam się otwartą dłonią w czoło i przykucnęłam przy łóżku. Wyciągając spod niego dużą srebrną skrzynię, zauważyłam jak drżą mi dłonie. Położyłam je płasko na wieku, zamykając oczy i biorąc przy tym jeden głęboki oddech. Wypuszczając powietrze z płuc, przesunęłam jedną dłoń do kłódki i otworzyłam ją, ustawiając bardzo dobrze znany mi kod. Usłyszałam ciche klikniecie i otworzyłam oczy.

Zapomniałam już dawno, jakie to uczucie, gdy trzyma się łuk w ręku i celuje się do celu. Skupienie, które trzeba zachować, aby celnie oddać strzał… To wszystko wydawało mi się takie obce. Odkąd przytaszczyłam tutaj skrzynię, Tony nigdy nie zapytał, co się w niej znajduje. I nigdy o tym nie wspomniał. Tak samo jak nie wspominał o mojej matce i kobiecie, z którą kiedyś musiał być, skoro pojawiłam się ja. Lub może była to tylko znajomość na jedną noc? Taka opcja wcale by mnie nie uszczęśliwiła. A może oboje uzgodnili ze sobą, że nie będą tego wspominać? Nie mniej jednak, powinno go obchodzić moje życie, które wiodłam zanim tutaj przybyłam.

Dla obojga z nas była to nowość. Pierwszy raz od dawna miałam w końcu ojca, a on natomiast musiał wykazać się w tej roli, która nie należała do łatwych. Szczególnie dla takiego człowieka, jakim był Tony Stark. Nagle ten lekkomyślny, nieodpowiedzialny, zapatrzony w siebie człowiek, miał stać się wzorowym tatusiem? Wydawało się to nierealne. Aby dokładnie poznać człowieka, z którym łączyły mnie więzy krwi, w wolnym czasie poszperałam gdzie nie gdzie, poznając jego prawdziwe oblicze. Dotarło do mnie, że cechy, które przypisują mu media były całkiem różne od tych, które przyjmował w domu. Czy chciał przez to coś udowodnić samemu sobie? Że w końcu wypadało przestać się bawić i zacząć myśleć o spokojnym życiu wśród rodziny? Nie mogłam powstrzymać sztucznego śmiechu, wydobywającego się z gardła. Zasłoniłam dłonią usta i odchrząknęłam cicho, przywołując się do porządku.

Delikatnie, opuszkami palców przejechałam po zakrzywieniu łuku, przyglądając mu się ze smutkiem. Był piękny i posiadałam go dzięki niej. Wystarczyło tylko jedno spojrzenie, na przedmiot i wspomnienia dawnych czasów powróciły.

Od momentu zakończenia liceum, przestałam przychodzić na treningi. Było mi ogólnie ciężko zakończyć ostatni letni semestr, z powodu straty jaka mnie dotknęła. Nauczyciele, owszem byli wyrozumiali, starali się jakoś pomóc w przebrnięciu przez ostatnie tygodnie, jakie pozostały do końca roku szkolnego. Tylko nie podobało mi się w jaki sposób to robili. Nie traktowali mnie, co najmniej za dziewczynę, która straciła matkę, a raczej jak dziecko, które nie potrafi sobie poradzić nawet z najłatwiejszym materiałem i potrzebuje stałego nadzoru. Nie chciałam być traktowana jak jakaś ofiara, która w oczach innych nie da sobie rady i nie ukończy szkoły, bo przechodzi ciężki okres. Odnalazłam sobie determinację i ukończyłam szkołę, może nie z rewelacyjnym wynikiem, ale na tyle dobrym, abym dostała się na studia. Wiedziałam, że chociaż mamy nie było jej już ze mną, chciała dla mnie jak najlepiej.

To wcale nie było tak, że nie przestałam myśleć o tym, co się jej przydarzyło i całkowicie wykreśliłam ją z mojej pamięci. W każdej wolnej chwili, jak na przykład teraz, moje myśli zaprzątała tylko ta jedyna rzecz. Wciąż zadawałam sobie pytanie jak do tego tak naprawdę doszło. W oficjalnym zeznaniu, które otrzymałam od policjantów, wyczuwałam, że coś przede mną zatajają. Powiedzieli, że samochód z dużą prędkością wypadł z zakrętu i uderzył w drzewo, ale jakoś nie potrafiłam w to uwierzyć. Moja matka była znakomitym kierowcą. Zawsze jeździła ostrożnie i nie było mowy o przekroczeniu przez nią prędkości. Być może byłam już przewrażliwiona na tym punkcie. Byłam świadoma tego, że nawet poznanie prawdy nie przywróci jej do życia, ale czy tak dużo wymagałam? Chciałam tylko wyjaśnień. Jako córka i zarazem najbliższa rodzina, powinnam była je uzyskać.

Tony natomiast wiedział znacznie więcej, ale akurat zaczynała się w nim pojawiać ta ojcowska opiekuńczość i za nic nie chciał odpowiedzieć na nurtujące mnie pytania. Przed czym tak bardzo chciał mnie ochronić?

Zatrzasnęłam delikatnie wieko i ponownie wsunęłam pudło pod łóżko, starannie spuszczając narzutę tak, aby go zakryła. Przebrałam się w zestaw, który pomogła wybrać mi Pepper i patrząc na swoje odbicie w lustrze, przeczesałam palcami rozpuszczone, lekko pofalowane włosy. Byłam gotowa, aby opuścić mój azyl i zmierzyć się z tym, co czekało mnie na dole.

Kolacja trwała już od dobrej godziny i przez ten czas całkowicie zapomniałam o stresie, który tak bardzo odczuwałam jeszcze kilkanaście minut temu. Zebrani byli pochłonięci rozmową o wszystkim i niczym oraz pochłanianiem pysznych potraw przygotowanych przez Pepper. Kobieta zaskoczyła mnie tym, nie sądziłam, że gotowanie przychodzi jej z równie łatwo jak zajmowanie się firmą ojca. Panna Potts była na prawdę naszym największym skarbem.

 Nie było tak źle jak to sobie wcześniej wyobrażałam. Może oprócz momentu, gdy cała rozdygotana z powodu lekkich nerwów, weszłam do jadalni. Oczy wszystkich jak na jeden rozkaz momentalnie skupiły się na mojej sylwetce, uważnie mnie lustrując, co jeszcze bardziej spowodowało, że skuliłam się w sobie. Jak ja nie cierpiałam takich momentów. Na dodatek Tony nie potrafił powstrzymać się od skomentowania tego jakże „wielkiego” wejścia. Spiorunowałam go spojrzeniem, a w stronę gości mruknęłam ciche „przepraszam” i obdarzyłam ich delikatnym uśmiechem. Następnie przywitałam się z każdym z osobna, próbując jednoczenie ignorować spojrzenie jednego z gości. Specjalnie ociągałam się z przywitaniem się z nim, ponieważ do momentu, gdy na niego spojrzę, chciałam być całkowicie opanowana.

 Na pierwszy rzut oka było widać, że nie zjawili się wszyscy. Swoją obecnością nie zaszczycił nas Thor, który jak się dowiedziałam, opuścił Ziemię, aby zająć się swoją krainą na pewien czas. Było to dla mnie zrozumiałe, ale nieco rozczarował mnie ten fakt. Był nielicznym z grupy mścicieli, za którego towarzystwem przepadałam.

Nieobecny był również przywódca organizacji T.A.R.C.Z.A., czyli Nick Fury. Tylko akurat z tego powodu się ucieszyłam. Musiałam wręcz powstrzymać się od głośnego wyrażenia jak bardzo mi ulżyło. Czarnoskóry mężczyzna wywoływał ciarki na całym moim ciele za każdym razem, gdy się na niego natknęłam. Nawet jeśli było to tylko przelotne spotkanie. Nie wyczuwałam w nim ani odrobiny przyjaznego nastawienia do otoczenia, a takie coś bardzo odpychało mnie od ludzi.

Ścisnęłam po kolei dłoń Clinta, Bannera. Wymieniłam się przyjaznym uściskiem z Nataszą, a następnie powoli odwróciłam się do ostatniego gościa. Steve stał pośrodku pokoju i wpatrywał się we mnie z malującym się na twarzy uśmieszkiem. Miał na sobie ciemne spodnie, białą koszulkę, a na to narzuconą czarną, skórzaną kurtkę. Westchnęłam cicho, wyrzucając z głowy niepotrzebne myśli i podeszłam do niego. Przesz całą drogę czułam na sobie świdrujące spojrzenie właściciela domu. Wiadome dla wszystkich było, że Stark i Rogers nie przepadają za sobą, ale do jasnej cholery, chyba nie miał zamiaru właśnie teraz robić z tego afery. Zerknęłam nerwowo na ojca, ale ten był już pochłonięty rozmową z Brucem. Całe szczęście…

Zatrzymałam się przed Stevem i ujęłam jego dłoń, starając się zachowywać normalnie. Jednak było to na nic, ponieważ przez moment zatraciłam się w jego oczach, które tryskały radosnymi iskierkami. Serce ponownie mocniej zabiło w mojej piersi, a policzki zaczęły mi płonąć. Od pierwszego momentu, gdy tylko go poznałam, wyczulam, że jest inny niż wszyscy, których znałam. Na początku nie wiedziałam o jego przeszłości i ile naprawdę ma lat. Gdy się dowiedziałam było to dla mnie niemałym szokiem, lecz wtedy wszystko stało się jasne. Jego podejście do dzisiejszego świata, zachowanie w stosunku do otaczających go osób, maniery. Wszystko to miało w sobie urok, który sprawiał, że był wyjątkową osobą.

Nagle poczułam szturchnięcie w bok i uniosłam szybko głowę, patrząc na pierwszą osobę, która się nawinęła i uśmiechając się, aby zatuszować to, że praktycznie całkowicie wyłączyłam się z toczącej się rozmowy. Byłam przekonana, że ktoś przed chwila wymówił moje imię. Napotkałam wzrok Tony’ego, więc wywnioskowałam, że to właśnie był on.

-Proszę? Mówiłeś coś?

-Owszem, Irmo, mówiłem.- odłożył powoli widelec na talerz. Wytarł serwetką usta, nie odrywając ode mnie brązowych tęczówek. Jako, że siedział u szczytu stołu, a ja zaraz po jego prawej stronie, nachylił się lekko i ściszył głos, aby nikt innych nie usłyszał. -Nie świeć tak oczami, moja droga, tylko zacznij coś jeść, zanim wszystko wystygnie.- wypowiedź zakończył swoim firmowym uśmieszkiem, mówiącym jaki to on nie jest i na powrót oparł plecy o krzesło.

Spojrzałam na niego ze złością zaciskając wargi. Z wielką chęcią wrócić do swojego pokoju i tam spędzić resztę dnia, ale mój brzuch domagał się jedzenia. Spuściłam wzrok na pusty talerz. Nie byłam świadoma tego, że zaciskam również dłoń w pięść, dopóki spokojny głos Steva dotarł do mnie. Po naszym przywitaniu, gdy w końcu mogliśmy zająć miejsca, od razu zajął miejsce obok mnie. Nie miałam mu tego za złe- wręcz przeciwnie- ale czując jego obecność, tak blisko, nieco mnie rozpraszała.

-Hej, spokojnie. Nie denerwuj się tak.

Zerknęłam na niego, zmuszając się do bladego uśmiechu i rozluźniłam palce. Musiałam przestać tak łatwo dawać się wyprowadzać z równowagi. Tony lubił mi od czasu do czasu podokuczać, walnąć jakiś głupim komentarzem, który według niego był zabawny i odpowiedni, ale ja jakoś zawsze odbierałam to inaczej. Nie wiem czy kiedykolwiek dojdzie pomiędzy nami do jakiegoś porozumienia. Jeśli po prawie 3 latach nie potrafimy dalej skleić, żadnej trwającej dłużej niż pięć minut rozmowy, to po co w ogóle jest ten cały cyrk?

Momentami czułam się już zmęczona. Brak matki dawał o sobie znać i w takich momentach potrzebna jest bliskość drugiego rodzica, ale powiedźmy sobie szczerze. Stark się do tego po prostu nie nadawał.

Do pomieszczenia wypełnionego beztroską rozmową i śmiechem, dołączył dźwięk dzwoniącego telefonu.

-Przepraszam.- odezwała się Natasza, wyciągając z torebki urządzenie i szybko zerknęła na wyświetlacz. Zauważyłam, że jej mina szybko przybrała poważny wyraz.

-To Fury.- spojrzała po wszystkich, po czym wstała, przystawiając telefon do ucha i słuchając uważnie ruszyła do innego pokoju.

Wróciła po krótkiej chwili, ściskając czarny przedmiot w dłoni.

 -Coś nie tak?- spytał Steve.

-Chyba muszę zniszczyć ten jakże cudowny wieczór, Stark.- rudowłosa zignorowała pytanie Kapitana i zwróciła się do Tony’ego.- Fury zwołał zebranie, na którym nasza obecność, jest obowiązkowa. Mówi, że to coś związane jest- przerwała, zerkając tym razem porozumiewawczo na Rogersa.- z pewną sprawą.

-Och tak, to zawsze jest coś ważnego. Niestety nie jestem jego pieskiem, aby przybiegać na każde zawołanie.- burknął ojciec, powracając do przerwanego wcześniej posiłku. Omiotłam wzrokiem twarze wszystkich zebranych w pokoju. Nikt przez moment się nie odezwał. Natasza zmarszczyła czoło i splotła ramiona na piersi, widocznie niezadowolona z takiej odpowiedzi.

-Stark…- tym razem odezwał się Steve.

-Nie, tylko nie ty. Nie chcę nic słyszeć!- Iron Man wycelował palec w Kapitana, uprzednio rzucając sztućcami o talerz. Tamten zacisnął wargi, a jego oczy gdyby mogły, rzucałby błyskawicami.

Pięknie. No to się zaczęło. Wzięłam do ręki lampkę z winem i oparłam się wygodnie, czekając na rozwój akcji. Ich sprzeczki zawsze były takie interesujące.

-Tony, daj spokój. Lepiej nie denerwować Nicka. Idź i nie rób scen.- Pepper jak zwykle potrafiła załagodzić każdą sytuację. Plus do tego dogadała mu, na co reszta uśmiechnęła się pod nosem. Mężczyzna rzucił jej krótkie, mściwe spojrzenie. Nic tak faceta nie boli bardziej, jak urażona męska duma i to na dodatek w obecności mścicieli.

-Róbcie co chcecie, mnie nie mieszacie do tej sprawy.- wycedził przez zęby.

-Wiec tak po prostu się wycofujesz?- parsknął z niedowierzaniem Steve.

Dało się wyczuć pogarszającą się z sekundy na sekundę atmosferę. Takiego Tony’ego miałam okazję zobaczyć po raz pierwszy. Uniósł głowę do góry, nie odpowiadając na kolejną zaczepkę skierowana w jego stronę. Odsunął się od stołu i wymaszerował z pomieszczenia nie żegnając się z nikim.

Goście jeszcze przez chwilę siedzieli na swoich miejscach, rozglądając się po sobie nerwowo, aż w ostateczności podążyli jego śladem. Pepper odprowadziła wszystkich do wyjścia, przy okazji sypiąc przeprosinami za zachowanie Starka. Ja pozostałam na swoim miejscu.

Opuściłam jadalnię dopiero wtedy, gdy dobiegł do mnie odgłos zatrzaskujących się frontowych drzwi, a dom wypełnił się ciszą.