Rozdział 2.

Hej :)

Pojawiam się z kolejnym rozdziałem. Nie jestem z niego zadowolona. Kilka razy czytałam jego treść, poprawiałam ją i wyszło takie coś... Rozdział miał być jeszcze dłuższy, ale postanowiłam, że część która miała być na końcu, znajdzie się dopiero w następnym. Tak na marginesie, bardzo zepsułam końcówkę...

Dziękuję za Wasze komentarze, ciesze się, że znalazło się kilka osób, które czyta to opowiadanie :)

Pozdrawiam xx

~~*~~

 Przedzierające się przez szczeliny w rolecie, promienie słoneczne nie dawały mi dłużej pospać. Zawsze lubiłam dłużej poleżeć w wygodnym łóżku, poddać się całkowitemu lenistwu, kiedy nadchodził czas weekendu. Oddałabym wszystko za jeszcze kilka minut, ewentualnie godzinę snu, jednak światło dochodzące z zewnątrz stawało się coraz to bardziej natrętne, jakby robiło to specjalnie, żeby tylko postawić mnie szybko na nogi.
Już prawie rozbudzona zmarszczyłam czoło i mruknęłam z niezadowoleniem. Senność powoli opuszczała moje ciało. Czekał mnie powrót do rzeczywistości, do mojego nowego życia, które wiodłam już prawie trzy lata, a wciąż do niektórych rzeczy nie potrafiłam się przyzwyczaić. Na przykład do tego, że moim ojcem był nikt inny jak sławny Tony Stark, znany również jako Iron Man.

  Otworzyłam szeroko oczy, wpatrując się w jeden punkt na śnieżnobiałym suficie, przypominając sobie po raz kolejny ten pamiętny wieczór. Nie wiem czy kiedykolwiek zapomnę o tym dniu. Piętno, jakie u mnie wywołał miało już chyba pozostać we mnie do końca moich dni. Strata matki była i wciąż jest bolesna. Na samo wspomnienie poczułam jak łzy gromadzą się w kącikach oczu. Była nie tylko moją matką, ale również najlepszą przyjaciółką. Znała praktycznie każdy mój sekret, zwierzałam się jej z moich problemów. Wiedziałam, że wysłucha mnie w każdej sprawie i jakoś na nią zaradzi. A teraz, kiedy już jej nie było, nie miałam takiej osoby.

  Zamknęłam ponownie powieki, starając się jakoś uspokoić. 

Jednak było to takie cholernie trudne. Wzięłam głęboki wdech, przełknęłam ślinę i starałam się myśleć o czymś innym, chociaż przez chwilę. Za kilka minut będę musiała wstać i udawać, że wszystko jest w porządku, aby uniknąć troskliwych spojrzeń ojca oraz Pepper oraz całej reszty. Chociaż tak naprawdę chciałam ich dzisiaj unikać.

  To życie tak bardzo różniło się od tego sprzed trzech lat. Mając nazwisko Stark wcale nie było mi łatwiej. Dla wszystkich, pojawienie się córki Tony’ego Starka było wielką sensacją. Po moim przybyciu media huczały od informacji, każdy chciał mnie poznać, zobaczyć. Ilu ciekawych wiadomości dowiedziałam się przez ten czas, na mój temat. Zadziwiało mnie, co ludzie potrafią wymyślić.

  I tak oto już nigdy nie miałam zaznać spokoju. Teraz, gdzie tylko się udam wszędzie śledzą mnie wścibskie spojrzenia ludzi i nie potrafię odpędzić się od komentarzy na mój temat.

  Po tych kilku minutach rozmyślań senność całkowicie opuściła moje ciało. Odsunęłam pierzynę na bok i usiadłam, powoli stawiając stopy na miękki biały dywan. Rozciągnęłam się, wydając przy tym cichy pomruk. Przez chwilę lustrowałam wzrokiem swój pokój. Otaczała mnie biel, jedynie meble były w odcieniu szarości z czarnymi uchwytami, oraz sosnowe panele, którymi wyłożona była podłoga. Podobał mi się taki wystrój. Różnił się całkowicie od mojego poprzedniego. Gdy po wprowadzeniu się tutaj, dostałam możliwość wybrania swojego pokoju, ten od razu wpadł mi w oko. Stał się moim prywatnym azylem. Mało komu pozwalałam tutaj wchodzić, gdy akurat nie było mnie w pobliżu. Nie lubiłam, gdy ktoś narusza moja prywatność, a skoro po części już się tak stało, chciałam chociaż tutaj mieć zapewniony spokój. Uwielbiałam spędzać tutaj czas.

  Wstałam i podeszłam do wielkiego okna, zajmującego praktycznie całą długość i szerokość ściany. Odsunęłam roletę i wstrzymałam oddech z zachwytu. Również widok był jednym z powodów, dlaczego chciałam, aby ta sypialnia była moja. Wciąż nie potrafiłam napatrzyć się na błękitne morze rozbijające się o skały i odbijające się w błękitnej tafli słońce. Sam widok wprawił mnie w nieco lepszy humor.

  Dlatego też zapragnęłam dobrego towarzystwa, takiego, w którym wiedziałam, że mój dobry nastrój się nie popsuje. Szukając odpowiednich ciuchów, w między czasie wybrałam numer do jedynej przyjaciółki, którą w tym momencie posiadałam. Z Cheryl znałam się od podstawówki. Nasz kontakt urwał się, gdy każda z nas udała się do innego liceum, ale po kilku latach znów na siebie trafiłyśmy. Okazało się, że studiujemy na tej samej uczelni.

  Czekając aż odbierze, rzuciłam na łóżko, pierwszą z brzegu jasną jeansową koszulę, do tego białą bokserkę, szorty oraz standardowo, czarne trampki.

-Zwariowałaś, prawda?- po kilku sygnałach, usłyszałam zaspany głos Cheryl. Uśmiechnęłam się do siebie. Nie tylko ja lubiłam dłużej pospać.

-Jeszcze nie, ale blisko mi do tego.- zażartowałam.

-Ha ha ha, bardzo śmieszne.– mruknęła pod nosem.- W czym mogę służyć?

-Zabieram cię na zakupy. Błagam, chyba mi nie odmówisz? Nie mam zamiaru spędzać kolejnego nudnego weekendu siedząc nim i resztą.

Cheryl zaśmiała się. Ona jedyna rozumiała, przez to tak naprawdę musiałam przejść przez te lata.

-Och, proszę cię. Nie wciskaj mi kitu, że nie chcesz spędzić weekendu ze Stevem! Przecież…

-Jesteś chętna, czy mam poszukać innej osoby?- przerwałam jej, nieco poirytowana. Jednak nie mogłam powstrzymać uśmiechu wpełzającego na usta. Za każdym razem, na najmniejszą wzmiankę o Rogersie, zachowywałam się tak samo, a Cheryl podstępnie to wykorzystywała! Czasami żałowałam, że powierzyłam jej taki sekret.

Usłyszałam jak cicho wdycha, po czym odparła:

-Przyjedź po mnie za 40 minut. Jeśli się spóźnisz, wracam z powrotem do łóżka!

Pisnęłam radośnie.

-A więc do zobaczenia.- pożegnałam się i naciskając czerwoną słuchawkę, wrzuciłam telefon do torebki. Szybko przebrałam się, pofalowałam włosy i nałożyłam delikatny makijaż. Po raz ostatni przejrzałam się w lustrze, oceniając efekt końcowy. Było…Okej. Wzruszyłam obojętnie ramionami do swojego odbicia i zarzucając torebkę na ramię, wyszłam z pokoju.

  -Wybierasz się gdzieś?- w połowie drogi do wyjścia, zatrzymał mnie głos ojca dochodzący zza pleców. Zatrzymałam się, wznosząc oczy do góry. Jak ja uwielbiałam jego wyczucie czasu. Poprawiłam torbę na ramieniu i z przylepionym uśmiechem do twarzy, odwróciłam się do mężczyzny. Powoli wstawał z beżowej kanapy i zbliżał się do mnie. Widać było, że wcale mu się nie śpieszy i wręcz robi to specjalnie.

 Dlaczego nie zauważyłam go schodząc z góry? Ach, no tak. Byłam zajęta swoimi myślami, jak zwykle, a on potrafił się czaić. W jednej dłoni trzymał opakowanie swoich ulubionych owoców. Nie potrafiłam pohamować się od wywrócenia oczami, kiedy zatrzymał się kilka kroków ode mnie, nasypał na dłoń garść owoców, po czym wsypał ją sobie do ust, oczekując na odpowiedź. Denerwował mnie to, że momentami traktował mnie jak małą dziewczynkę, którą już bardzo dawno temu przestałam być.

-Tak. Jestem umówiona z Cheryl. Wybieramy się do centrum. Jeszcze jakieś pytania? Bo za bardzo nie mam czasu i ochoty na przesłuchanie.

-Kiedy masz zamiar wrócić?

Zmrużyłam oczy, zaciskając coraz mocniej dłoń na materiale torebki. Ojciec widząc moja minę, uniósł dłonie w geście obronnym.

-Spokojnie, tylko pytam. Pamiętaj tylko o kolacji. Będą…

-Wszyscy, tak wiem, To…- zagryzłam wargę, milknąc na sekundę.- Tato. Postaram się być na czas.

Do używania słowa „tata”, również nie przywykłam. Słowo to bardzo mi ciążyło i trudno było mi je wypowiedzieć na głos, dlatego unikałam takich właśnie sytuacji, kiedy byłam tylko ja i on.

  Stark milczał przez chwilę, obserwując moja osobę, po czym mamrocząc coś pod nosem, machnął obojętnie ręką, dając mi w ten sposób znać, że rozmowa dobiegła końca. Odetchnęłam z ulgą i wręcz rzuciłam się do drzwi wejściowych.

  Cheryl mieszkała 15 minut drogi ode mnie, dlatego musiałam nieco docisnąć pedał gazu, aby być na czas. Wcale nie przeszkadzała mi prędkość, wręcz przeciwnie. Szybka jazda to było coś, co wręcz kochałam. Odkąd udało mi się zdać prawo jazdy, każdą wolna chwilę spędzałam za kółkiem.

  Przez całą drogę zerkałam na zegar, bowiem C. należała do osób, które nie lubiły czekać. I jeśli powiedziała, że wróci do łóżka, mówiła to całkowicie poważnie.

  Zaskoczyłam samą siebie i niemal po upłynięciu 10 minut, zaparkowałam na podjeździe prowadzącym do posiadłości przyjaciółki. Zadowolona z siebie, wysłałam do niej wiadomość i cierpliwie czekałam aż do mnie dołączy. Aby jakoś zbić czas, pogłośniłam radio. Akurat leciała jedna z moich ulubionych piosenek. Uśmiechnęłam się do siebie i zaczęłam wybijać palcami rytm na kierownicy. Nucąc pod nosem zerknęłam do wstecznego lusterka w celu poprawienia fryzury, ale to, co zobaczyłam zmroziło mi krew w żyłach. Uśmiech zamarł na moich ustach i poczułam chłód przechodzący przez całe ciało. Kilkanaście metrów za samochodem, po drugiej stronie ulicy, w cieniu drzewa, stała postać. Po posturze, wywnioskowałam, że musiał to być mężczyzna. Był wysoki, o szerokich barkach, ubrany w czarny kombinezon i sięgające do połowy ud wojskowe buty. Twarz zasłonięta była daszkiem również czarnej czapki, więc mogłam dostrzec jedynie kawałek brody i kosmyki włosów okalających twarz. W napięciu oczekiwałam, co się wydarzy, ale postać tylko stała i wpatrywała się w mój samochód.

-BUU!

Podskoczyłam w miejscu i wrzasnęłam, kładąc dłoń na sercu.

-Cheryl!- gdy w końcu opanowałam swoje szalejące serce, spiorunowałam przyjaciółkę spojrzeniem. Dziewczyna zdarzyła się już rozsiąść wygodnie na fotelu pasażera i śmiała się do rozpuku.

-Gdybyś widziała swoją minę.- odparła ocierając łzy, które nagromadziły się w kąciku jej oczu.- Szkoda, że tego nie nagrałam. Miałabym coś na poprawę humoru.

-Masz szczęście, że tego nie zrobiłaś. Idiotka.- mruknęłam, lekko rozzłoszczona i walnęłam ją w ramię, na co zareagowała cichym okrzykiem.

  Przez kochaną przyjaciółkę, której nagle zachciało się mnie zastraszyć, zapomniałam o tajemniczej postaci. Wyprostowałam się na siedzeniu i ponownie zerknęłam do lusterka. Chodnik był pusty. Zmarszczyłam czoło, powoli opierając plecy o oparcie. Rozejrzałam się dookoła, ale nie dostrzegłam nikogo. Czyżby tylko mi się wydawało, że ktoś tam był?

-Stało się coś?- usłyszałam zaciekawiony głos Cheryl i pokiwałam przecząco głową.

-Nie.

-Jesteś tego pewna?- spojrzałam na nią z ukosa. Kolejna osoba, która miała zamiar przeprowadzać dzisiaj ze mną wywiad? Powoli miałam już tego dość.- No co? Nie można już spytać? Wyglądałaś jakbyś zobaczyła ducha.- bąknęła, szperając w swojej torebce. Wyciągnęła z niej szminkę i zaczęła malować usta, kończąc w ten sposób rozmowę. Na razie… W tym samym czasie, wycofałam pojazdem na drogę i ruszyłam w stronę centrum. 

  Przez resztę drogi, nie potrafiłam jednak odpędzić myśli od tego dziwnego „spotkania”. Wciąż czułam niepokój. Przyłapałam się nawet, że co jakiś czas zerkam do każdego z lusterek, sprawdzając czy czasem nikt za nami nie podąża. Nie zauważyłam żadnego podejrzanie wyglądającego pojazdu, ale to i tak mnie nie uspokoiło. Chociaż nie znałam zamiarów tamtego człowieka, jakaś część mnie wiedziała, że to wszystko nie było przypadkiem.