Rozdział 1.

Zanim moje życie całkowicie wywróciło się do góry nogami, byłam jak każda inna nastolatka, z typowymi problemami. Mieszkałam wraz z mamą w małym domku na przedmieściach Nowego Jorku. Ojca nigdy nie miałam okazji poznać., aż do pewnego momentu. Na samym początku dużo o niego wypytywałam. To chyba oczywiste, że każde dziecko, które jest wychowywane tylko przez jednego rodzica, w pewnym momencie robi się ciekawe i interesuje go, dlaczego tak właśnie jest. Dlaczego druga osoba, która powinna uczestniczyć w jego życiu, tak po prostu olała własne dziecko. Jednak nigdy nie uzyskałam na tyle informacji, żeby dowiedzieć się o nim czegoś konkretnego, na przykład jak się nazywał czy gdzie obecnie mieszkał. Po kilku latach, gdy stałam się bardziej mądrzejsza i mogłam dostrzec emocje targające matką na maleńką wzmiankę o nim, postanowiłam zakończyć swoje małe „śledztwo”. Jedyną konkretną informację, jaką od niej otrzymałam, było to, że bardzo go przypominałam. Nie wiedziałam do końca, co mam o tym sądzić. Czy to był komplement czy może moja najgorsza wada? Mogłam tylko w jeden sposób się o tym przekonać, kiedy go poznam. Ale czy tego chciałam? Wątpię. Nie miałam ochoty poznać kiedykolwiek człowieka, który przez 18 lat miał mnie gdzieś.

Byłam w ostatniej klasie jednego z lepszych prywatnych liceów znajdujących się w najbliższe okolicy. I to nie było tak, że byłam rozpieszczoną nastolatką. Nie! Mamie bardzo zależało na tym, abym kształtowała się w takim kierunku jaki jest według mnie najlepszy i dlatego uczyłam się w takim a nie innym liceum. Zależało jej abym spełniała swoje marzenia.

Od kilku lat uczyłam się strzelać z łuku. Początkowo, w dzieciństwie, były to dla mnie wygłupy spowodowane moją fascynacją bohaterami różnych książek czy filmów, którzy za swoja broń mieli właśnie łuk. Nie traktowałam tego poważnie, ale wraz z wiekiem, głupia zabawa przerodziła się w prawdziwe hobby.

Większość dziewczyn z mojej klasy uczęszczała na tańce, warsztaty malarskie, aktorskie czy śpiew, a ja każdy swój wolny czas poświęcałam na trening. Szkoła posiadała własną drużynę strzelecką, w której oczywiście nie mogło mnie zabraknąć. Naprawdę bardzo dużo czasu poświęcałam na treningi, w szczególności, gdy czekały mnie bardzo ważne treningi. Czasami trwały one nawet do wieczora.

Tego nadzwyczaj ciepłego kwietniowego wieczoru, tego właśnie dnia, gdzie wszystko miało się zmienić, trening skończył się wyjątkowo później niż zwykle. Opuściłam budynek szkoły, gdy wyświetlacz na telefonie wskazywał godzinę 20. Nie miałam czasu powiadomić mamy o opóźnieniu, ale mimo tego zawsze wiedziała, żeby poczekać na mnie na parkingu. Zeskoczyłam z ostatniego stopnia na chodnik i rozejrzałam się po praktycznie pustym obszarze. Zmarszczyłam brwi i powoli wystukałam numer rodzicielki. Jeszcze nigdy nie zapomniała mnie odebrać po treningu, to nie było w jej stylu. Nie miałam daleko do domu, tylko kilka przecznic, ale o tej porze nie odpowiadał mi samotny spacer po opustoszałych ulicach. Przyłożyłam telefon do ucha i obejmując się ramieniem zaczęłam spacerować tam i z powrotem. Zero odpowiedzi. Po kilku sygnałach odezwała się jedynie sekretarka, na której nie miałam zamiaru zostawiać wiadomości. Musiałam pogodzić się z tym, że się przespaceruję.

Szybkim krokiem przemierzałam ulice osiedla, nie odwracając się za siebie, aby sprawdzić czy czasem ktoś nie podąża za mną. Gdyby faktycznie tak się stało, nie wiem jakbym się zachowała.

Od domu dzieliła mnie już tylko jedna przecznica, ale zanim wyszłam zza zakrętu, dostrzegłam niebiesko-czerowną poświatę obijającą się od sąsiednich domów. Coś w głębi duszy podpowiedziało mi, że stało się coś niedobrego. Zatrzymałam się na chodniku, aby zaczerpnąć powietrza. Czułam jak moje serce wali jak oszalałe, musiałam się uspokoić. Przecież równie dobrze mogło stać się coś w domu obok, prawda? Żeby uzyskać odpowiedź na to pytanie, ruszyłam się z miejsca i wręcz popędziłam w stronę domu. Moje najgorsze objawy się sprawdziły. Co najmniej dwa samochody policyjne stały zaparkowane przed podjazdem do mojego domu. Kilku mundurowych chodziło tam i powrotem, a gdy jeden z nich zauważył mnie, powiedział coś do policyjnego radia i wyszedł mi naprzeciw.

-Panno Carter…

-Co się tutaj dzieje?- przerwałam mu szybko i starałam się wyminąć mundurowego, aby dostać się na plac. Jednak ten szybko zagrodził mi drogę. Ze wzrokiem wbitym w bok, zacisnęłam usta w wąską linię, po czym spojrzałam w twarz mężczyzny. Przez chwilę wpatrywał się we mnie w milczeniu, po czym delikatnie pokręcił głową. Zmarszczyłam brwi kompletnie nie wiedząc, co to ma znaczyć. Otworzyłam już usta, aby wyrazić moje zniecierpliwienie, ale ten w końcu się odezwał.

-Musi pani pojechać z nami w pewne miejsce. Chodzi o pańska matkę.

-Co się stało? Gdzie ona jest? Czy wszystko z nią w porządku?

Tym razem to on zacisnął wargi i poprawił czapkę na głowie. Unikał mojego wzroku, patrząc gdzieś za moję ramię.

-Miała wypadek samochodowy. Obecnie znajduje się w szpitalu, gdzie…

-Nie!- z moich ust wydarł się żałosny jęk. To nie mogło być możliwe. Jak to wypadek? Gdy widziałam się z nią rano, mówiła, że dzisiaj nie wybiera się nigdzie, ponieważ jutro umówiłyśmy się na wypad na miasto… Poczułam łzy zbierające się w kącikach oczu i cofnęłam się do tyłu. Wciąż nie potrafiłam uwierzyć w słowa policjanta. Słyszałam jego głos w głowie, te przeklęte dwa zdania, nie dawały mi spokoju.

Mundurowi widząc, że się wycofuję, wyciągnął rękę i chwycił mnie delikatnie za przed ramię.

-Irmo, chodź ze mną. Zabierzemy cię do niej.

Przełknęłam ślinę i pozwoliłam poprowadzić się do samochodu.

Policjant ledwo zaparkował samochód na parkingu szpitala, a ja bez żadnego ostrzeżenia wyparowałam na zewnątrz. Usłyszałam za sobą wołanie, ale nie zważałam już w tej chwili na nic. Pchnęłam ciężkie szklane drzwi i od razu skierowałam się do recepcji. Z lekką odrazą rozglądałam się po wnętrzu budynku. Już nienawidziłam tego miejsca.

-W czym mogę pomóc?- pielęgniarka za biurkiem spojrzała na mnie z uprzejmym uśmiechem. Naprawdę o to pytała? Miałam ochotę prychnąć i wywrócić oczami, ale powstrzymałam się od tego.

-Chcę się dowiedzieć gdzie znajduje się Victoria Carter. Podobno została przywieziona tutaj po wypadku.- ostatnie słowo wymówiłam z coraz to rosnącą gulą w gardle. Czułam jak trzęsą mi się dłonie, skrzyżowałam ramiona na piersi i zaciśnięte pięści wsunęłam pod pachy.- Jestem jej córką.- dodałam jeszcze, widząc podejrzliwe spojrzenie i uniesione brwi kobiety. Na te słowa jej mina od razu złagodniała i zaczęła szukać w dokumentacji.

-Sala 123, 3 piętro.

Skinęłam głową w podzięce i ruszyłam w stronę wind, znajdujących się na końcu korytarza. Coraz bardziej nie potrafiłam opanować drżenia rąk. W środku czułam nieprzyjemny ucisk i rosnącą panikę. Wbiłam wzrok w sufit, mrugając kilkakrotnie powiekami. Oczy piekły mnie niemiłosiernie, ale na razie nie starałam się rozklejać.

Metalowe drzwi windy rozsunęły się przede mną i wyszłam na niezwykle zatłoczony o tej porze korytarz 3 piętra, ocierając samotną łzę, której udało się spłynąć po policzku. Stanęłam na środku małej poczekalni i wbiłam wzrok w pierwszego lekarza, jakiego od razu dostrzegłam. Nie mogłam znieść tej cholernej niepewności, musiałam szybko porozmawiać z kimś, kto udzieli mi informacji na temat mojej matki. Tak bardzo się bałam. Chodziłam tak i powrotem, ignorując ciekawskie spojrzenia innych ludzi i co chwilę pocierałam swoje ramiona. Ciemna marynarka, którą miałam na sobie nie dawała mi żadnego ciepła.  Czułam wpływającą na moje ciało gęsią skórkę. Po raz kolejny zerknęłam na mężczyznę ubranego w błękitny fartuch. Był pogrążony w rozmowie z wysokim mężczyzną, który wyglądał na bardzo podenerwowanego. Wymachiwał rękami wokół głowy i co chwilę, wymierzał w pracownika szpitala palec.

W końcu lekarz chyba nie wytrzymał tego wszystkiego i pożegnał się z mężczyzną. Miałam wtedy okazję, aby do niego podejść i czym prędzej to zrobiłam.

-Panie doktorze!- zagrodziłam mu drogę, a przez jego twarz przemknął lekki grymas. Westchnął ciężko i wysilając się na uśmiech, spojrzał na mnie.

-Słucham.

-Moja mama została przewieziona tutaj po wypadku, chciałabym się dowiedzieć czy wszystko z nią w porządku. Nazywa się Victoria Carter.

Jego twarz zastygła w bezruchu, po chwili jednak ocknął się położył dłoń na moim ramieniu. Odwrócił się, tak, że stanął obok mnie i kiwnął ręką w stronę mężczyzny, z którym niedawno zakończył konwersację.

-Panie Stark. Czy mogę prosić pana na moment?

Tamten skinął niepewnie głową i podszedł do nas. Gdy tylko mnie dostrzegł jego brązowe oczy zrobiły się większe z ciekawości. Intensywność jego spojrzenia ani na chwilę nie zmalała i zaczynałam czuć się niezręcznie. Miałam wrażenie jakby patrzył wgłąb mojej duszy. Przestąpiłam z nogi na nogę i odchrząknęłam cicho, gromiąc go wzrokiem. Mężczyzna potrząsnął delikatnie głową, po czym przetarł dłonią twarz. Gdy znów na mnie spojrzał, jego wzrok był przepełniony bólem i smutkiem.

-Doktorze, czy możesz zostawić nas samych?- zacisnął wargi i po chwili zerknął na lekarza, który nie miał zbyt zadowolonej miny.

-No nie wiem. Myślę, że to ja…

-Nie. Wydaje mi się, że to właśnie ja powinienem jej powiedzieć.- przerwał mu ostro. Mój wzrok wędrował z jednej twarzy do drugiej. Miałam ochotę wycofać się z tego miejsca i sama odnaleźć salę, w której była mama. Jednak za to musiałam być częścią tej całej bezsensownej rozmowy. Co w ogóle chciał mi powiedzieć człowiek, którego pierwszy raz widzę na oczy?

-Nazywam się Tony Stark i zapewne zastanawiasz się czego mogę od ciebie chcieć.- prychnęłam cicho słysząc jego wypowiedź, ale milczałam, czekając co ma takiego do powiezienia. Miał racę, bardzo mnie to ciekawiło. Zamilkł i znów zlustrował mnie tym swoim spojrzeniem.

-Miała rację. Jesteśmy do siebie podobni.

Zmarszczyłam czoło i otworzyłam usta, aby coś powiedzieć, ale przerwał mi ruchem dłoni.

-Nie chciałem, żebyś dowiadywała się o tym w takich okolicznościach, ale… Jesteś moją córką, Irmo.

Uniosłam brwi, patrząc na tego człowieka z niedowierzaniem.

-To jakiś żart, tak?- wydusiłam w końcu z siebie.

Pokiwał przecząco głową. Wzięłam głęboki wdech i wypuściłam głośno powietrze. Trudno było stwierdzić, co czułam w tym momencie. Zaskoczenie, zniecierpliwienie, złość i wiele innych emocji przewinęło się przez mój umysł. Zacisnęłam szczękę, robiąc krok do tyłu.

-Dlaczego właśnie teraz się pojawiłeś?

-Możesz mnie nienawidzić, rozumiem to, ale w tej chwili zostałem ci tylko ja, ponieważ…- głos lekko mu się załamał, a ja już domyśliłam się, co zaraz powie. Wystarczyło to jedno zawahanie. Gdy wypowiedział ostatnie słowa, nie mogłam już dłużej powstrzymać łez i pozwoliłam popłynąć im po policzkach. „Ponieważ twoja matka nie żyje”. 

Zaczęłam wymachiwać przed sobą rękami, jakbym chciała odepchnąć od siebie tą wiadomość, ale mimo tego ona powracała, doprowadzając mnie do coraz to gorszego stanu. Mój szloch przerodził się w histeryczny płacz. Tony starał się mnie uspokoić, przyciągnąć do swojego ciała, aby mnie przytulić, ale początkowo go odpychałam. Kiedy już nie miałam sił, wykorzystał chwilę mojej nieuwagi i przyciągnął mnie, obejmując mocno ramionami.

-Tak bardzo mi przykro.